विश्वभरि ध्यान अब वैज्ञानिक विधि हो । यो कुनै निश्चित धर्म सम्प्रदायको रहेन । यो सबैको मानवहरूको साझा भयो ।
न अब कुनै मेडिकल डाक्टरले या कुनै देशले यो ध्यान भनेको अलग कुरा हो भन्नेछ । संयुक्त राष्ट्रसंघले यस वर्षदेखि डिसेम्बर २१ लाई विश्व ध्यान दिवस मनाउन थाल्नु सबैका लागि धेरै ठूलो उपलब्धी हो । अझ हामी नेपालीहरूका लागि त यो अझै महत्वपूर्ण छ ।
किनकि यो ध्यान जन्मिएको देश हो । यो भगवान् शिवको देश हो । यो भगवान बुद्धको देश हो । यो सयकडौँ ऋषिहरूको देश हो । जसले यही भुमिमा ध्यानको सुरुवात गरे र यसलाई विश्वभर फैलाउन भूमिका निर्वाह गरे । सयौँ प्रयोग, खोज र अनुसन्धान गरे । यहाँ कयौँ तपश्वीहरूले ध्यान गरे र विश्वका धेरै ठाउँका सन्तहरू ध्यान गर्नका लागि यहाँ आए । यो सिलसिला आज पर्यन्त जारी छ ।
ध्यानले करोडौँ व्यक्तिको जीवन परिवर्तन गरेको छ । ब्रह्माण्डमा मानव जीवनलाई ध्यानको जुन मूल विज्ञान दिइएको छ । टेक्नोलोजी प्रविधि दिएको छ । जीवनका सबै समस्या समाधान गर्नु नै छ । संसारमा समस्या छ, समाधान मात्र ध्यानमा छ । रोग र अशान्ति सारा समस्याको समाधान ध्यानमा छ ।
तपाईं ध्यान सिक्नुस् आफू रोग र अशान्तिबाट मुक्त हुनुको साथै अरूलाई सिकाउदै समृद्धि पनि साथमा आउनेछ । त्यसकारणले कतैकतै यो बाटोमा हिँड्दै जाँदा समृद्धिको नयाँ आकाश खुलेको छ । समृद्धिको नयाँ क्षितिज फराकिलो भएको छ ।
रमाइलो के लाग्यो भने हामी जुन बाटोमा हिँडेका छौँ । यो हाम्रो लागि एक प्रकारले आकाश खुले जस्तै हो । तर जसले यो सबै कुराको अवधारणा पछाडी बसेर डिजाइन गरिरहे जस्तो लाग्छ । विश्व ध्यान दिवस घोषण पनि हाम्रैभित्रको अन्तरआत्माको ज्योति सबै ठाउँमा सबैले त्यस्तै अनुभव गरिरा’छ र विश्वनै ध्यानमय बन्दैछ भन्ने लग्यो ।

किन गर्ने त ध्यान ?
हाम्रो मानसिक, शारीरिक र भावनात्मक स्वास्थ्यका लागि अत्यन्त महत्वपूर्ण उपकरण हो ध्यान । यसले हाम्रो जीवनमा शान्ति, ध्यान केन्द्रित गर्ने क्षमता र सकारात्मक ऊर्जा ल्याउँछ । ध्यानले मानिसमा भएको सकारात्मकतालाई जगाउँदछ । मानिसमा भएको सम्भावना भेट्टाउन मद्दत गर्दछ ।
मानिसलाई ध्यान धेरै कारणले आवश्यक छ । मानसिक र शारीरिक रूपमा सन्तुलनमा राख्न यसले महत्वपूर्ण भूमिका खेल्दछ । मुख्यतः ध्यानले मानसिक तनाव कम गर्न र शान्ति महसुस गराउन मद्दत गर्दछ । ध्यानले सजगता बढाउँदछ, जसले पढाइ, काम र अन्य क्रियाकलापमा फाइदा पु¥याउँछ । ध्यानले मानिसलाई सिर्जनशील बनाउँदछ ।
ध्यानको अर्को महत्वपूर्ण पाटो यसले स्वास्थ्यमा व्यापक सुधार ल्याउँछ । ध्यान गर्नुभन्दा पहिले र ध्यान गर्न थालेपछिको मानिसको स्वास्थ्यमा आकाश जमिनको अन्तर पाइन्छ । जस्तै ध्यानले रक्तचाप नियन्त्रणमा राख्न, निद्रा सुधार गर्न र मानसिक रोगहरूको जोखिम कम गर्न मद्दत गर्दछ । ध्यानले मानिसलाई आफ्नो भित्री स्वभाव बुझ्न र जीवनलाई नयाँ दृष्टिकोणबाट हेर्न प्रेरणा दिन्छ भने रचनात्मकता र सिर्जनशीलता बढाउँछ ।
जस–जसले ध्यानको प्रयोग र अभ्यास गर्दै आएका छन् । उनीहरूको जीवनलाई हेर्ने दृष्टिकोण नै फरक हुन्छ । ध्यानले मानिसलाई डर, भय, तनावजस्ता मनका समस्या हटाउँन मद्दत गर्दछ । मानिसका आन्तरिक क्षमता जगाउन, उसमा रहेको ऊर्जाको व्यवस्थापन गर्न, आँट, जोस, जाँगर र उत्साह जगाइ खुसी, उमङ्ग र शान्त जीवन जिउनका लागि सहयोग गर्दछ ।
ध्यानले कुनै जात, धर्म, वर्ण, आर्थिक हैसियत, उमेर समूह केही पनि चिन्दैन तर ध्यान गर्ने व्यक्तिलाई लाभ दिन्छ । यसरी हेर्दा ध्यानले मानिसको शारीरिक, मानसिक, पारिवारिक, सामाजिक र व्यवसायीक व्यक्तित्व निर्माण गर्न होस् या आफूले आफैँलाई चिन्न र आफ्नो पूर्ण क्षमतामा काम गर्न होस् सबै क्षेत्रमा अर्थात जीवनका चौतर्फी आयामलाई विकसित गर्न र हरेक तवरले शान्त र समृद्ध हुन ध्यानले मद्दत गर्दछ ।
संयुक्त राष्ट्रसंघले विश्व ध्यान दिवस घोषणा गरेसँगै नेपाल र नेपालीहरूका लागि सम्भावनाको ढोका खुलेको छ त्यो हो आरोग्य पर्यटन र योग शिक्षक । नेपाल हरेक दृष्टिले आरोग्य पर्यटनका लागि उपयुक्त छ । यहाँको वातावरणदेखि यहाँको सांस्कृतिक विविधताले पर्यटकलाई आकर्षित गर्दछ । साथै यसका अव ध्यान र आरोग्य केन्द्रहरू निर्माण गर्न सके नेपालमा धेरै पर्यटक भित्र्याउन सकिन्छ । वर्ड टुरिजम अर्गनाइजेशनको एक रिर्पोट अनुसार अहिले संसारका पर्यटकहरू स्वास्थ्य र आन्तरिक शान्तिका लागि पर्यटन गर्दछन् । तिनीहरूको गन्तव्य नेपाललाई बनाउन सकिन्छ । किनभने नेपाल ध्यानका लागि एउटा छुट्टै इतिहास बोकेको देश हो ।
ध्यानका प्रणेता भगवान् शिवदेखि ध्यानलाई मानिसहरूमा पुर्याउने भगवान् बुद्ध हुर्दै सयकडौँ ऋषिमुनि र तपस्वीहरूको विरासत बोकेको देश हो नेपाल । त्यसैले अब आवश्यक पूर्वाधार निर्माण गरेर विश्वका नागरिकलाई ध्यानका लागि नेपालमा ल्याउन सकिन्छ । यसले नेपालको समृद्धिमा ठूलो भूमिका निर्वाह गर्दछ ।
हाम्रो ऋषिमुनिले हजारौँ वर्ष अगाडिदेखि प्रयोगमा ल्याएका ध्यानका वैज्ञानिक विधिहरू हामीकहाँ प्रयोगमा छन् । नेपालबाट विदेश जाने प्रत्येक नेपालीले यी विधिहरू सिकेर विदेशीलाई सिकाउन सके नेपालीको पहिचान फेरिन्छ । यसले ध्यानलाई विश्वभरी पु¥याउनुका साथै नेपालीको आत्मसम्मान र समृद्धिमा समेत सहयोग पुग्छ । यसका लागि अब हामी नेपालीले छुट्टै प्रकारले सोच्न र कार्यक्रम बनाउन आवश्यक छ ।
हाम्रा विद्यालय विश्व विद्यालय र पर्यटनसँग सम्बिन्धत निकायहरूले सहकार्यमा कार्यक्रमहरू निर्माण गरी यसबाट लाभ लिन सकिन्छ । साथै नागरिक र यहाँका आध्यात्मिक संघसंस्थाको सक्रियता उत्तिकै जरुरी छ । सरकारका नीति कार्यक्रममा योग र ध्यानका कार्यक्रम समेट्ने मात्र होइन कार्यान्वयनमा ल्याइ यसबाट बढी भन्दा बढीले लाभ लिनु आवश्यक छ । त्यसका लागि विश्व ध्यान दिवसले बाटो खोलेको छ । यसलाई हामीले हाम्रौ शारीरिक र मानसिक मात्र नभएर आर्थिक समृद्धिसँग पनि जोडेर हेरौँ, सोचौँ र अगाडि बढौँ ।

अनलाइनखबरमा २०८१ पुस ९ गते प्रकाशित

लामो समयपछि आज विश्वले एकसाथ ध्यान गर्दैछ। संयुक्त राष्ट्रसंघले डिसेम्बर २१ लाई विश्व ध्यान दिवस घोषणा गरेसँगै विश्वभरका नागरिकले आजको दिन ध्यान गर्न लागेका हुन्। तनाव, चिन्ता, आक्रोशजस्ता मानसिक समस्याले विश्वका मानिस समस्यामा छन्। यी सबै समस्याको समाधान ध्यानमा छ। 

संयुक्त राष्ट्रसंघले यो कुराको महसुस गरी विश्वका नागरिकलाई ध्यान गर्न अभिप्रेरित गर्ने उद्देश्यले ध्यान दिवसको घोषणा गर्‍यो। यो हामी र हाम्रो देशका लागि झनै खुसीको कुरा हो। मानिसलाई ध्यान सिकाउनकै लागि जीवन सुम्पनेहरूका लागि त यो महाउत्सव नै हो।

राष्ट्रसंघले ध्यान दिवस मनाउने घोषणा त गर्‍यो। तर ध्यान के हो ? ध्यान कसरी गर्ने ? धेरैलाई अन्योल छ। कसैले आँखा चिम्लेर मौन बस्नुलाई नै ध्यान भन्छन् भने कसैले आफूतर्फ फर्कनुलाई नै ध्यान मानेका छन्।

ध्यान के हो ?     

शून्यता, पूर्णता, समग्रता, आत्मज्ञान, परमात्माज्ञानको अभ्यास र बोध गर्नुमात्र हैन, ध्यानको अर्थ आत्मानुशासनको एक युक्ति पनि हो। जसको प्रयोजन तनावशून्यता, मानसिक स्थिरता, मानसिक शान्ति मानसिक सन्तुलन, एकाग्रता, धीरता, गतिशीलता, सहनशीलता, स्वजागरण र स्व–अनुशासन हो।

ध्यानको उद्देश्य चेतनाको जागरण मात्र नभएर चेतनाले जान्न सकिने सम्पूर्ण अवयवहरूलाई परिष्कृत, अनुशासित, लयबद्ध सहज र सरल बनाउनु हो। जसद्वारा व्यक्ति परिवार समाज राष्ट्र र विश्व मानवको कल्याण अवश्यम्भावी छ। ध्यान प्रत्येक व्यक्तिभित्र अन्तर्निहित चेतना हो। त्यसकारण ध्यान जात, धर्म, लिंग, सिद्धान्त, विचार, मान्यता, धारणा र भूगोलभन्दा माथि सबैको र सबैका लागि हो।

ध्यान कसरी र कहाँ गर्ने ?    

सामान्यतया एकाग्रता हुँदै ध्यानमा पुग्न सकिन्छ। कुनै विषयमा केन्द्रित रहनु जस्तै: श्वासको याद गर्नु, आफ्नो वरपरको वातावरणको याद गर्नु, वर्तमान क्षणको याद गर्नु, शरीरमा भइरहेको परिवर्तनको महसुस गर्नु। यी मनलाई एकाग्र गर्ने विषय हुन्। यी ध्यानको पहिलो चरण हुन्। ध्यानको गहिरो अनुभवका लागि शरीर सञ्चालन गर्ने सूक्ष्म ऊर्जाका केन्द्रहरूको महसुस गर्नुपर्छ।

सात चक्रका रूपमा रहेका ती ऊर्जाका केन्द्रहरूमा केन्द्रित विधाहरूले ध्यानको गहिरो अनुभूति दिलाउँछ। ऋषिहरूले लामो खोज र अनुसन्धान गरेर चक्रमा केन्द्रित योगका विभिन्न विधा तथा विधिहरू निर्माण गरेका छन्। यिनलाई कर्मयोग, तन्त्रयोग, हठयोग, भक्तियोग, ज्ञानयोग, ध्यानयोग, सांख्ययोगका रूपमा प्रयोग गरिँदै आएको छ। जसले चक्रका आधारमा रहेर अर्थात् चक्र विज्ञानमा आधारित ध्यान गराउँछ।  त्यस्ता व्यक्ति वा गुरुबाट ध्यानको गहिरो अनुभव लिने विधि पाउन सकिन्छ।

प्रत्येक व्यक्तिको अनुहार फरक भएजस्तै प्रत्येक व्यक्तिको स्वभाव पनि फरक छ। यौटै विधि सबै स्वभावका लागि अनकूल नहुन सक्छ। त्यसकारण विधिमा विविधता हुन्छ।   विधि साधन हो, ध्यान साध्य हो। जुन विधिबाट ध्यान लागे पनि ध्यान लाग्यो पुगिहाल्यो नि। ध्यानका लागि विधि हो, विधिका लागि ध्यान हैन।

अहिले ध्यान गराउने धेरै संघसंस्ज्था छन्। जहाँ गएर ध्यान गरे पनि हुन्छ। संस्था जुन छाने पनि ध्यान चाहिँ गर्नुपर्‍यो। यसरी ध्यान गर्दा आफ्नो स्वभाव अनुकूलको विधि छनोट गर्नु पर्छ। सबै विधि सबैका लागि हैनन्। म मानिसहरूसँग पहिलो परिचयमा अक्सर सोध्ने गर्छु ध्यान गर्नु हुन्छ कि गर्नु हुन्न ? गर्छु भन्यो भने कहाँ गर्नु हुन्छ भनेर प्रश्न गर्दिन।

ध्यान गर्‍यो पुगिहाल्यो नि कहाँ गर्‍यो के मतलव ? तर स्वभाव अनाकुलको विधि चाहिँ अत्यावश्यक छ। हैन भने ध्यानको गहिरो अनुभूति कठिन हुनसक्छ। त्यसैले ध्यान कहाँ र कसरी गर्ने हैन, आफ्नो स्वभावका लागि उपयुक्त छ कि छैन, त्यो महत्वपूर्ण हो।

अन्त्यमा, ध्यान मानव जीवनका लागि वरदान हो। मानिसका सारा समस्या समाधानको साधन र उपकरण पनि हो ध्यान। मानवलाई महामानव बनाउने संसारमा कुनै चिज छ भने त्यो ध्यान हो। ध्यानबाट आफूलाई परिवर्तन गरी मानवका लागि योगदान गर्ने त्यस्ता महामानवलाई अहिले हामी भगवान् भनेर पूजा गर्छौं।

संयुक्त राष्ट्रसंघले अहिले आएर यो महसुस गर्नु र ध्यान दिवस मनाउने घोषणा गर्नु गर्वको कुरा हो। यसका लागि हामी सबैलाई बधाई र शुभकामना छ। वर्षमा एकदिन ध्यान दिवस मनाउने मात्र हैन, हरेक दिन ध्यान गरेर आफ्नो जीवनलाई रूपान्तरण गर्ने प्रेरणा आजको दिनले मिलोस्। सबैलाई ध्यानमय शुभकामना ! २०८१ पुस ६ गते अन्नपूर्णपाेष्टकाे फुर्सदमा प्रकाशित

जुनसुकै उमेर समूहका मनुष्य भए पनि हामीमा आत्मविश्वासको कमी देखिन्छ। कसैको कम र कसैको धेरै मात्र हो आजको धेरै समस्यामध्ये आत्मविश्वासको कमी हुनु प्रमुख समस्या हो। चाहे पढ्ने विद्यार्थी होस् या व्यवसाय गर्न आँटेको व्यक्ति होस् आत्मविश्वासको कमीले उसले राम्रोसँग गर्न सक्दैन। सफलताको चाहना तीव्र  भए पनि  सोचे जसरी काम गर्न सक्दैन। आजको मनुष्यलाई वनको बाघले भन्दा पनि मनको बाघले खाएको छ। बढ्नुपर्ने आत्मविश्वास दिनहुँ घट्दै गएको छ। यसपालिको लेखमा आत्मविश्वास किन मर्छ भन्ने वरिपरि नै रहेर लेख्ने छु।

संकल्प के हो?
हर व्यक्तिको प्रमुख कुरा के हो?  संसारमा विद्वान् दार्शनिक, चित्रकार वैज्ञानिक, लेखक, प्राध्यापक, ऋषिमुनी कसरी बनेका होलान्? यस्ता महान् व्यक्ति जसको दर्शनले   आजको युगमा समेत हलचल ल्याइरहेको छ, तिनै कुराको वरिपरि रहेर खोजी तथा अनुसन्धान भइरहेको छ  उनीहरुको संकल्प हाम्रो जस्तै थियो होला?

विभिन्न खोज तथा अनुसन्धानका अनुसार जो व्यक्ति संकल्पमा हिँड्छ त्यो महान् बन्छ। कुनै पनि कुरा प्राप्त गर्न संकल्पविना सकिँदैन। हिजोआजका विद्यार्थी पढ्न मन लाग्दैन भन्छन्। उनीहरु जब पढ्न थाल्छन् उनीहरुको मन वरपर दौडन थाल्छ। साथी  के गरिरा होला ? त्यसले मलाई किन त्यसो भनेको होला ? चाहिनी नचाहिनी कुरा मनमा आउन थाल्छ। विद्यार्थीमा मात्र हैन अन्य व्यक्तिमा पनि यस्तो समस्या आउँछ। यसको अर्थ संकल्प क्षीण भएको हो। आत्मबल मरेको हो। संकल्प भएन भने हाम्रो जीवन अव्यवस्थित हुन्छ। जस्तो उदाहरणका लागि हाम्रा इन्द्रियहरु हाम्रो अधिनमा छ कि छैन भन्ने कुराले प्रभाव पार्छ। यदि हाम्रो जिब्रो शरीरलाई फाइदा नहुने खानेकुरा रुचाउँछ भने हाम्रो जिब्रो रोगी भइसक्यो भन्ने बुझ्नुपर्छ। निद्रा आउनुपर्ने बेलामा निद्रा आएन भने, प्रेम गर्नुपर्नेलाई घृणा मात्र आयो भने, काम गर्न खोज्दा काममा ध्यान गएन भने हामीले के  बुझ्नुपर्छ भने हामीमा संकल्प छैन। संकल्प नभएको व्यक्तिको आत्मविश्वास हुँदैन।

संकल्प कसरी बन्छ?
सफलता र खुसी चाहनेले संकल्पवान् हुनुपर्छ। संकल्पकै निमित्त मनुष्यको जन्म भएको हो। त्यसका लागि हाम्रा इन्द्रियहरु नियन्त्रण हुन जरुरी छ। संकल्पवान्को पहिलो सिँढी इन्द्रियलाई नियन्त्रण गर्ने हो। नियन्त्रण गर्नुको अर्थ उनीहरुको कामै नगर्ने भन्ने हैन। जस्तो जिब्रोले हामीलाई जे माग्छ त्यो खाने हैन। जे स्वस्थ छ त्यो खाने हो। त्यसका लागि आफूलाई व्यवस्थित बनाउनुपर्छ। हामी आफूभित्र संकल्प गरौँ। बिहान ५ बजे उठ्छु भनेको छ भने ५ बजे उठ्ने। आधा घण्टा व्यायाम गर्ने संकल्प गर्ने हो भने त्यो जसै गरि गर्नुप¥यो।  यसरी आफूले आफूलाई व्यवस्थित गर्न सक्नुप-यो। मनोवैज्ञानिक स्टभीन कविको भनाइ छ संसारमा आफूले आफूलाई जित्नु हो। जब आफूले आफूलाई जित्न सकिन्छ तब संसार जित्न सकिन्छ। स्वास्थ्य आफैँले आफैँलाई जित्दा प्राप्त हुने कुरा हो।

संकल्पवान् हुनका निमित्त जुनसुकै काममा पनि ध्यान बढाउँदै लैजानुपर्छ। जब ध्यान बढ्दै जान्छ तब आज्ञा चक्र सक्रिय हुन्छ। संकल्पवान् हुनका निमित्त निरन्तर अभ्यास हुन जरुरी छ। सुरु गरेको कामलाई निरन्तरता दिनु आजको युवापुस्ताको प्रमुख समस्या हो। यसलाई चिरेर अगाडि बढ्न सक्यो भने त्यो व्यक्ति संकल्पवान् बन्छ।

संकल्प तोडियो भने के हुन्छ?
हामी अधिकांशको बानी के हुन्छ भने अब यसो गर्छु उसो गर्छु भनेर योजना बनाउँछौँ। सुरुमा योजना साकार पार्न मरिमेटेर लाग्छाैं। एक दुई दिनपछि गरिराखेको काम छाडीदिन्छौ। जसले यसो गर्छ त्यो व्यक्ति अन्धकारमा जाकिन्छ। बाहिरको कानुन तोडियो भने अदालतले कारबाही गर्छ। जीवनको कानुन तोडियो भने जीवनले नै दण्डित गर्छ। अरुलाई ठग्ने ठग हो भने आफूलाई ठग्ने महाठग हो। आफूलाई ठगेपछि मन चञ्चल हुन्छ। मन विचलित हुन्छ जब मन विचलित हुन्छ तब विचार विचलित हुन्छ। मान्छेको विचारै विचलित छ भने जीव नै अव्यवस्थित हुन्छ।

अव्यवस्थित व्यक्तिले जीवनमा केही गर्न सक्दैन। खान, सुत्न शरीरको तालमेल मिलाउन नसकेको व्यक्तिको मानसिक स्वास्थ्य पनि ठिक हुँदैन। जसले गर्दा सानोसानो काम पनि बिग्रने, रिसाउने, आँटेको नपुग्ने हुन्छ।

आफू व्यवस्थित कसरी हुने ?
सानो काम होस् या ठूलो काम सबैभन्दा ठूलो कुरा निरन्तरता हो। निरन्तरताले बल जन्माउँछ। हरेक दिन गरिने कामले कामप्रति एकाग्रता हुन सिकाउँछ। एकाग्रताले नै हरेक काममा सफल हुन सिकाउँछ। जुन काम गर्न खोजिएको हो। त्यो काममा केन्द्रित हुन जरुरी छ।  अरुको विचारले हैन आफ्नै विचारले परिचालित हुनुपर्छ।

जब व्यक्ति आफूतिर फर्केर हरेक कुरामा फोकस हुन थाल्छ। तब ऊ व्यवस्थित हुन्छ। जब दैनिकी व्यवस्थित हुन्छ तब उसले समयको महत्त्व बुझेको हुन्छ। समय अमूल्य चिज हो। हामी समयको भाव छ भन्छौ। समय आफँैमा धेरै वा थोरै हुँदैन चाहिने काममा कतिको प्रयोग गरेका छाैं या छैंनौ त्यसमा भर पर्छ। समय अभाव कहिल्यै हुन्न अभाव त समयको व्यवस्थापनको हुन्छ। जब हामी यो कुरालाई रियलाइजेसन गर्छौं तब ‘जीवन  व्यवस्थित हुन्छ र हामी व्यवस्थित हुन्छौँ।

आत्मबल कसरी मर्छ?
जीवन कसरी जिउने भन्ने कुरा आफ्नै हातमा छ। त्यस्तै आत्मविश्वास जगाउने कि मार्ने भन्ने कुरा पनि आफैँमा भर पर्ने कुरा हो। आत्मविश्वास मर्नुको कारण आफँैलाई ठगेर हो। आफूले आफ्नो जीवनमा संकल्प गरेको कुरा नपुराएपछि आत्मविश्वास गुम्छ।

आत्मविश्वास गुम्ने अर्काे कारण भनेको कामप्रतिको आलस्यता, अल्छी हो। बहाना बनाउने अर्को ठूलो रोग हो। जब जहिल्यै अल्छी लाग्छ भने त्यो मरिसक व्यक्ति हो भन्ने बुझे हुन्छ। जो अल्छी छ त्यसले बहाना बनाउँछ। अंग्रेजीमा एउटा भनाइ छ कुनै पनि काम नगर्ने धेरै बहाना खोज्नुभन्दा काम गर्ने एउटा बहाना बनाउनु राम्रो हो।

सयौँ बहाना बाजी आजको मनुष्यको खतरानाक रोग हो। काम गर्न नसक्ने अनि बहाना बनाउने एक प्रकारको रोगै हो। हामी पढ्न प-यो, काम गर्न प¥यो भन्छौ यहाँ भनाइमा नै गलत छ। पढ्न प¥यो काम गर्न प¥यो भन्ने हैन पढ्न पाइयो, काम गर्न पाइयो भनौँ।

मरेको आत्मबल कसरी जगाउने?
आत्मबल मार्नु भनेको बिस्तारै आत्महत्या गर्नु बराबर हो। ल, हुन्छ, एकछिन, गरिहाल्छु भन्ने अनि काम नगर्ने बानी छ भने तुरुन्तै हटाउँदा हुन्छ त्यो बानी। आफूले ताकेको काम गर्नका निमित्त जतिखेर पनि तयार हुनुपर्छ। चाहे रात होस् चाहे दिन होस्। काममा भरोसा गर्ने निरन्तरता तत्परताको साथ लागि पर्ने हो भने मरिसकेको आत्मबल जाग्छ।  कामप्रतिको निरन्तरता, संकल्पता, तत्परता र  एकाग्रता भयो भने त्यो व्यक्तिको आत्मविश्वास बढेर आउँछ। आफूले काम गरिसकेपछि परिणाम जे निस्कन्छ त्यसको लागि आफँै तयारी हुनुपर्छ। परिणामसँग डराउने हैन। फल आफ्नो हातमा हुन्न कर्म आफ्नो हातमा हुन्छ। स्वतन्त्र प्राणीको आत्मविश्वास सधैँ जागरुक हुन्छ।